Ο ΧΩΡΙΚΟΣ golden boy...κι'άλλη συνέχεια

...συνέχεια απ'τα προηγούμενα

Ο Χωρικός σαν άκουσε τα μαύρα εκείνα λόγια,
δεν έβαλε τα κλάματα,δεν είπε μοιρολόγια.
Παρά στον στάβλο έτρεξε προτού να ξημερώσει,
τον πιο πιστό του γάιδαρο, να πάει να σελώσει.

Και μόνο όταν πέρασε του τσιφλικιού τον φράχτη,
τότε εσυλογίστηκε πως πιάστηκε σ'αδράχτι.
Και όταν εξεπέζεψε να κόψει ένα λουλούδι,
παράπονο τον έπιασε κι'άρχισε το τραγούδι.

(το μοιρολόι του Χωρικού)
Παπάρι μου περήφανο,παπάρι μου καυμένο,
μοναδικό μου καύχημα, στεγνό και μαραμένο...
Στην ταπεινή μου τη ζωή σε είχα για καμάρι,
και τώρα στέκεις χαμηλά σαν το ξερό χορτάρι!

Εσύ 'σαι που ξεπέταγες δυο-δυό τις σουσουράδες,
και οι γυναίκες στο χωριό σου κάναν τεμενάδες!
Πάντοτε έστεκες ορθό, σαν στυλωμένη γκλίτσα,
όνειρο εσύ αμαρτωλό για όμορφα κορίτσια.

Θυμάσαι πως διακόρευσες την κόρη του προέδρου,
κι'ήσουν σκληρό και δυνατό σαν το κλαρί του κέδρου;
Και στο σχολειό σαν πήγαινες ,κει κάτω από την σκάλα;
Ακόμα σκούζει και βογκά η τυχερή δασκάλα!

Ακόμα και την παπαδιά , που'ταν θρησκευομένη,
ούτε κι'αυτήν δεν άφησες, να'ν παραπονεμένη.
Παρά όταν είχε ο παπάς βαφτίσια και κηδείες,
όργια μαζί της έκανες κι'άλλες ακολασίες!

Τί να σου πω παπάρι μου ,κλαίω και τραγουδάω,
αφού ότι έχω στη ζωή σε 'σένα το χρωστάω!
Τα πλούτη,τα χωράφια μου , τα γλέντια νύχτα μέρα,
γιατί εσύ ικανοποιείς μάνα και θυγατέρα!

Αν ήξερα ποιός άτιμος σου έχει κάνει μάγια,
θα τον κρεμούσα απ'την ιτιά, όπως κρεμούν τα σφάγεια!
Κι'αν είν'της μοίρας σου γραφτό να μην ξαναγαμήσεις,
τουλάχιστον ο ένοχος, να δώσει εξηγήσεις.

Μοναδική ελπίδα μας , είναι αυτή η Μαίστρω
μήπως και με την τέχνη της σου ξαναφέρει οίστρο!
Αυτή θα σε περιποιηθεί σε καναπέ με σούστα,
γιατί όπως λεν ειν'ειδική στου έρωτα τα γούστα!

...συνεχίζεται...