Ο Χωρικός στην Αραπιά-η επανεμφάνιση

...συνέχεια απ'τα προηγούμενα


Τρεις νύχτες επορεύονταν, τρεις μέρες σταματούσαν,
σε θίνες και αμμόλοφους κρυσφήγετο ζητούσαν.
Τα σύκα τους τελείωναν, σώθηκε το πληγούρι,
και ούτε λόγος να γενεί τροφή για το γαιδούρι.

Μόνο την τέταρτη βραδυά, καθώς επερπατούσαν,
για άστρα και για ζώδια εκεί που συζητούσαν,
είδαν καλάμια και σπαρτά στο φως του αποσπερίτη,
σημάδι πως πλησίαζαν στου ποταμού την κοίτη.

Αφέντη μου σωθήκαμε , φώναξε η Ζαίρα,
βλέπω μπροστά μου φαγητό, καθρέφτη και λουτήρα.
Θαρρώ θα μας καλοδεχτούν σε 'κείνη την καλύβα,
που'χει ανοιχτά παράθυρα και στέγη από τζίβα.

Ο Χωρικός αμίλητος πλησίασε την θύρα,
να αιτηθεί κατάλυμα γι'αυτόν και τη Ζαίρα.
Κι'όταν η θύρα άνοιξε πρόβαλε μία δούλα,
που μέσα τους οδήγησε σε κάποια καμαρούλα.

Και όταν άκουσαν κλειδί στην κλειδαριά να μπαίνει
και να γυρίζει τρίζοντας -θα ήταν σκουριασμένη-
αμέσως αντιλήφθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη,
πως με μεγάλη πονηριά τους είχαν παγιδέψει.

Τότε η νέα μίλησε με απόσταγμα σοφίας,
"αφού είμαστε τα θύματα τέτοιας συνομοσίας,
και τώρα στον ορίζοντα δεν φαίνεται μια λύση,
έλα να κάνουμε λοιπόν ένα καλό γ...σι!"

Και τί γ...σι ήταν αυτό ,πως λένε δίχως οίκτο,
ταύρος ορμούσε ο Χωρικός, μπήχτο και ξαναμπήχτο
τώρα που τον εζώνανε φίδια κι'απελπισία
ήθελε να'ναι αξέχαστη αυτή η συνουσία!

Και οι φωνές ακούγονταν -υπερβολή καμία-
από του Νείλου τις πηγές,μέχρι την παραλία!
Κι'ως την καρδιά του Αλ Χαλίλ που γίνεται παζάρι,
να ακουστεί την έκανε το έντεχνο παπάρι!

Μέσα στην κοσμοχαλασιά, μέσα στη φασαρία,
στου Χωρικού που οφείλονταν την τόση μαεστρία,
οι βεδουίνοι κρύφτηκαν , ψάχνανε για κιβούρι,
ο μόνος που κατάλαβε , ήτανε το γαιδούρι!

Ευθής την πόρτα έσπασε , τους φόρτωσε στην πλάτη,
κι'απ'την καλύβα έβγαλε τη νιά και τον Χωριάτη,
και έφυγαν καλπάζοντας κατά τη Δαμιέτη,
να συναντήσουν τον στρατό του ξακουστού Μεμέτη!

συνεχίζεται...