Νέο βουκολικό δράμα.

ΧΩΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΡΟΔΟΥΛΑ


Ήτανε μέρα του Μαγιού και ρόδιζε η αυγούλα
η φύση στολιζότανε σαν να'τανε νυφούλα,
μέσα από τις φυλωσιές τραγούδαγαν τ'αηδόνια,
λυώναν επάνω στα βουνά τα τελευταία χιόνια
.
Κι ένας μπερμπάτης χωρικός που ήτανε κολίγος,
κείνη την ώρα ξύπναγε κι'ήταν γεμάτος σφρίγος,
κίνησε για τα κτήματα, κίνησε στα σιτάρια,
όμως εκείνο το πρωί, τον τρώγαν τα παπάρια.

Μονάχος ερωτήθηκε,μονάχος απεκρίθη
τί να'ναι τάχα η φωτιά που του'καιγε τα στήθη,
και του'ρθε η απάντηση,του ήρθε και η λύση,
είχε περάσει πια καιρός απ'το στερνό γαμήσι.

Ξάπλωσε εις τις καλαμιές δίπλα σ'ένα ρυάκι,
μιας χωρικής σκεφτότανε το τρυφερό μουνάκι,
έβγαλε το παπάρι του κι άρχισε να το παίζει,
άφησε το γαιδούρι του εκεί σιμά να χέζει.

Η μοίρα όμως ξέρουμε όλοι μας πως τα φέρνει
άλλοτε μας χαιδολογά και άλλοτε μας δέρνει,
έτσι και τότε χτύπησε εκείνη την αυγούλα,
κι'έφερε μπρός στον χωρικό την όμορφη Ροδούλα.



Σαν τί να θέλει μόνο του ετούτο το γαιδούρι
γιατί'ναι τόσο ανήσυχο κι'έχει θλιμμένη μούρη,
μην είναι κάποιου άρχοντα, μην είναι για εμένα?
Αυτά αναρωτιότανε η όμορφη παρθένα.

Ξάφνου ακούει θόρυβο μέσα από τα καλάμια
και ευθής θωρεί τον χωρικό που κράταγε την μπάμια.
Εν πρώτοις εταράχθηκε μετά την πιάσαν γέλια,
μια υγρασία αισθάνθηκε ανάμεσα στα σκέλια.



ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...