...ο Χωρικός σε επικίνδυνα μονοπάτια!

Σαν έφτασε στ'αρχοντικό, είχε πιά ξημερώσει,
τα πόδια του είχανε πρηστεί, κι'ο κώλος του ιδρώσει!
Είχε κι'αυτό το ζωντανό στους ώμους του δεμένο,
πεσκέσι το επήγαινε στον πολυχρονεμένο.

Την πόρτα όταν χτύπησε τον έπιασε τρομάρα,
μια σκοτοδίνη ένοιωσε, ομίχλη και αντάρα.
Χαμπέρι όμως του στείλανε, ο αφέντης έχει φύγει,
πουρνό πουρνό εκίνησε να πάει στο κυνήγι.

Σαν τί να κάνω σκέφτηκε ο άμοιρος χωριάτης,
μπροστά μου βρίσκεται γκρεμός και πίσω ο επιστάτης.
Να πάω πίσω πάραυτα, να φύγω να λακίσω;
Ή από την αρχόντισσα την κόρη να ζητήσω;

Ξάφνου ακούστηκε φωνή ψηλά από την σκάλα,
<<να έρθει μέσα ο Χωρικός , και φέρτε τον στη σάλα>>.
Ήταν του κάστρου η κυρά όρντινο που μηνούσε,
και με παθιάρική φωνή τον φίλο μας καλούσε.

Όπως αστράφτει και βροντά προτού την καταιγίδα,
σαν το χρονιάρικο τραγί σαν δει μπροστά του γίδα,
όπως χυμάει ο ποταμός σαν έβρει κατηφόρα,
εις την κυρά του ο Χωρικός έτσι όρμηξε με φόρα.

Την έριξε στο πάτωμα επάνω στα σανίδια,
κι'απ'τη μεγάλη κάψα του τον πόναγαν τ'αρχίδια!
Κι'έλεγε <<τώρα θα τη δεις τη γλύκα μωρή τσούλα, τα ίδια θα'χεις που'παθε η κόρη σου η Ροδούλα >>!

Κι'όσο τρυγούσε ο Χωρικός τα ώριμά της κάλλη,
τόσο εκείνη φώναζε βάλτο μου πάλι, πάλι!
Κι'έλεγε <<αχ τρελαίνομαι σβήνω και παραλύω>>,
τέτοια ορμή δεν είχε δει το έμπειρο αιδοίο!

Η ώρα όμως πέρασε, έφτασε μεσημέρι,
και το ζευγάρι είχε χαθεί στου έρωτα τα μέρη.
Έτσι δεν το κατάλαβαν ούτε για μια στιγμούλα,
πως άνοιξε η εξώπορτα και μπήκε η Ροδούλα!

...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...