Ο ΧΩΡΙΚΟΣ golden boy

...Τα έμαθες Ροδούλα μου τα θλιβερά μαντάτα,
ο Χωρικός μας έφυγε στης ξενιτιάς τη στράτα.
Και πως θα τ'αποχωριστείς , και πώς θα του μακρύνω
του ακριβού του παπαριού που'ταν σαν μαντολίνο;

Πάνω σε μιά ψηλή κορφή , πάνω σε μια ραχούλα,
που το χορτάρι νότιζε η πρωινή δροσούλα,
λίγο προτού ο ήλιος βγει , πριν πέσει το φεγγάρι,
μια προβατίνα βέλαξε ψάχνωντας για κριάρι.

Και μή να ήταν σύμπτωση; Μήν ήταν από τύχη;
Μήπως η μοίρα είχε σκοπούς , άλλους για να πετύχει;
Στην στάνη που'χε ο Χωρικός τα γιδοπρόβατά του,
σημάδι μέγα φάνηκε στη γούρνα από κάτου!

Σαν το'δαν οι τσομπάνηδες , αρχίσανε τη γκρίνια,
και φώναξαν τους γέροντες να δώσουνε ορμήνια.
ήταν πολύ παράξενο κι'αφύσικο σημείο,
αφού έμοιαζε η ζωγραφιά μ'ένα τρανό αιδοίο!

Οι γέροντες μαζεύτηκαν να δώσουν εξηγήσεις
για το μουνί που φάνηκε στη βάση εκεί της βρύσης,
και μόλις το αντίκρυσαν τους έλουσε ιδρώτας
κι' η μούρη τους εγίνηκε σαν κεφαλή καπότας!

Τούτη εδώ η ζωγραφιά , δεν είναι για καλό μας,
μα είν'μεγάλη συμφορά για το αφεντικό μας.
κι αφού πουρνό ακούστηκε το βέλασμα προβάτου,
μαύρα μαντάτα έρχονται στο σπίτι του Χωριάτου!

Ο Χωρικός ,αφέντης πιά τα τελευταία χρόνια,
έξυνε τα παπάρια του κάτω απ'τα σεντόνια.
κι'έβλεπε όνειρα γλυκά,και πράγματα ωραία,
σαν το πουλάκι πλάγιαζε στους κόλπους του Μορφέα!

Ξάφνου το όνειρο άλλαξε ,τον έπιασε τρεμούλα,
ένοιωσε ανακάτεμα , του ήρθε αναγούλα.
Ο εφιάλτης ήτανε , μαύρη η ώρα να'ναι,
εννιά μουνιά τον κύκλωσαν τη μπάμια να του φάνε!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...