Ο Χωρικός στην Αραπιά...κι'άλλη συνέχεια.

...συνέχεια απ'τα προηγούμενα

Ο ξένος αποφάσισε κάποτε να μιλήσει,
σαν η μικρή κατάφερε τη γλώσσα του να λύσει
και αφού πρώτα μασούλησε ένα σπυρί από σόγια
της λέει με λάγνα τη φωνή τα παρακάτω λόγια!

Ω άνθος της ανατόλής, ώ φως της Δαμιέτης!
μπροστά σου εγώ γονυπετής , στέκομαι ως επαίτης
ποιά θεία αύρα σ'έστειλε εμένα να παιδέψεις
ώστε να χάσω το μυαλό , πλήρως να με πλανέψεις;

Μην είσ'εσύ της Χαλιμάς θεσπέσια θυγατέρα
και του προφήτη ο καρπός που φέρνει την ημέρα;
ήλιε μου εσύ περίλαμπρε , ουρί του παραδείσου,
διόλου να μήν καθυστερείς, τί περιμένεις; γδύσου!

Κι'η κόρη συγκατένευσε , ξέχασε την σαρία,
είναι γνωστό , ΑΠ'ΤΟΝ ΧΩΡΙΚΟ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΣΕ ΚΑΜΙΑ!
Καταμεσής στην έρημο , στης άμμου τον κρατήρα,
την παρθενιά της έχασε η τυχερή Ζαίρα!

Και κλάμα μαύρο έχυνε , κλάμα σαν μοιρολόι,
αφού εντός της έπαιρνε σαράντα πόντους μπόι!
Μα ήταν δάκρυα χαράς , και οργασμού απόρροια,
χτυπιότανε και ούρλιαζε , με μια φωνή στεντόρεια.

Αχ , ευγενή μου άρχοντα βάλτο μου παραπάνω,
το ανάστημά σου να χαρώ, κι'ύστερα ας πεθάνω!
Θαρρώ πως με ξετρέλανες μ'αυτά τα λόγια που είπες,
και ξέρεις να ικανοποιείς των κοριτσιών τις τρύπες!

Κι'αυτός αφού την έστησε στα τέσσερα τα πόδια,
το δρόμο βρήκε ανοιχτό, δεν πλήρωσε διόδια!
Με τους σαράντα πόντους του διακόρευσε τη νέα,
και όταν την εξάντλησε , την στέλνει στον Μορφέα...

συνεχίζεται...