Ο Χωρικός στην Αραπιά

	Ο Χωρικός στην Αραπιά...η συνέχεια
	...συνέχεια απ'το προηγούμενο Όταν απομακρύνθηκαν , ο κλέφτης κι'η Ζαίρα, κάπου στην άμμο κρύφτηκαν μέσα σ'έναν κρατήρα και όταν ξελαχάνιασε η απαχθείσα κόρη, άρχισε να παρατηρεί το θαραλέο αγόρι. Ήταν ψηλός και ευθητενής , με δυο μεγάλα μάτια που όταν την εκοίταξε την κάνανε κομμάτια τα μπράτσα είχε στιβαρά, ωραίος δίχως άλλο, και ένα μεγάλο φούσκωμα φαινόταν στο καβάλο! Τις αλυσίδες έσπασε, της δρόσισε τα χείλη, σκούπισε τον ιδρώτα της με πορφυρό μαντίλι, δεν έμοιαζε με έμπορο , ούτε με αγωγιάτη, την αύρα είχε πάνω του , του αρχοντοχωριάτη! Ξένε , εσύ που τόλμησες εμέ να ελευθερώσεις, και από χέρια βάρβαρα να'ρθεις να με γλυτώσεις, για πες μου ποιός σε έστειλε, ποιός είναι ο σκοπός σου και πούθε ξεφυτρώσατε εσύ κι'ο γάιδαρός σου; Στρατιώτης είσαι του μπαμπά ,του ξακουστού Μεμέτη που έχει οίκους ανοχής μέσα στη Δαμιέτη; Ή μήπως είσαι πρίγκηπας σε μία ξένη χώρα και άκουσες το κλάμα μου μέσα απ'την αιώρα; Γιά πες μου και μην με κρατάς άλλο σε αγωνία, πρέπει να ξέρω εγώ σε ποιόν χρωστάω ελευθερία. Πώς μπόρεσες και μ'έκλεψες χωρίς να βρεις εμπόδια και τί'ναι αυτό το φούσκωμα ανάμεσα στα πόδια; Αν έχεις βλέψεις πονηρές πρέπει να τις ξεχάσεις γιατί αλλιώς στα σίγουρα τα νιάτα σου θα χάσεις. Δεμένη χρόνια είμ'εγώ με όρκο παρθενίας, όπως αυτό προβλέπεται στο νόμο της σαρίας. συνεχίζεται..