Ο Χωρικός στην Αραπιά

στην Γκιουλμπαχάρ , στην Ζαίρα και στην Σεράχ!

Νύχτες μαγικές κι'ονειρεμένες αγάπες λάγνες ξεχασμένες στη ξενιτιά. τρέχει ο νους μου προς τα περασμένα τα βράδια μου τ'αγαπημένα στην Αραπιά. Β.Τσιτσάνης Ο ήλιος έβγαινε λαμπρός πάνω από τ'Αλιτζέρι έν'αεράκι φύσαγε απ'του νοτιά τα μέρη, καταμεσής στην έρημο πετούσε ένα καπλάνι και κύκλους εδιέγραφε πάνω απ'το καραβάνι. Που άρτι είχε αφιχθεί από μακρύ ταξίδι και είχε για εμπόρευμα λάδι , ελιές , και ξύδι, χαρμάνια μα και φυλαχτά , μπεγλέρια από λάβα, και κάτω από τα πέπλα της κρυμένη μία σκλάβα! Ήταν εγγόνα του Αλή και κόρη του Μεμέτη, αγαπητή και ξακουστή σ'όλη τη Δαμιέτη, παιχνίδι όμως άσχημο της έπαιξε η μοίρα στις αλυσίδες δέθηκε η όμορφη Ζαίρα! Τα βάσανα της χρώσταγε στον πονηρό βεζύρη, που'βαλε να την κλέψουνε μέσα απ'το Μισίρι, γιατί ειχ'ακούσει και αυτός , όπως και τόσοι άλλοι, για της παρθένας τη θωριά και τα γλυκά της κάλλη! Στην έρημο πορεύονταν δίχως λεπτό να χάσουν και βιάζονταν στην Μπαρμπαριά μεσάνυχτα να φτάσουν, και μόλις επροσπέρασαν τ'Αλιτζεριού τις βίλες, μιά στάση μόνο κάνανε να χέσουν οι καμήλες. Ξάφνου ακούγεται φωνή σ'όλο το καραβάνι, πως η Ζαίρα χάθηκε, την πήρε ένα αλάνι φορούσε μάσκα κόκκινη που του'κρυβε τη μούρη, και πως εξαφανίστηκαν καβάλα σε γαιδούρι! Ο αρχηγός διέταξε αυτούς να κυνηγήσουν και τη Ζαίρα πάραυτα πίσω να την γυρίσουν. Ματαίως όμως φώναζε, γνωστό στον κόσμο όλο, καμιά καμήλα δεν κινά με το σκατό στον κώλο! Συνεχίζεται...